جنگ از زبان تفنگ، قدیمی ترین صورت جنگ است. این که سرباز در برابر سرباز بایستد و دست به ماشه ببرد برای کشتن، ابتدایی ترین شکلِ مبارزه است که از قدیم از همان زمانی که رگ گردن آدمی برای منافع اش کلفت شد، در همه جای زمین اتفاق افتاد.

وقتی تفنگ نبود، از آهن شمشیر می ساختند و در جان هم فرو می کردند. قبل از کشف آهن هم با سنگ و هر ابزار دیگر، این کار را به انجام می رساندند. جنگ نظامی، سنتی ترین شیوه هماوردی است که در عصر صنعتی هم وجود دارد هرچند خود به یک صنعت تبدیل شده است. صنعتِ جنگیدن و کشتن و پول درآوردن. ابرقدرت ها، بزرگترین صنعت داران مرگ افزاری هستند. اما همان ها هم یک قدم که نه، چند فرسنگ جلوتر آمده اند و با طراحی جنگ های شناختی بی آن که گلوله ای شلیک کنند و سربازی را از پا بیاندازند، به قدرت رسانه و تولید تردید در یقینِ او کاری می کنند که کمترین ما به ازایش، کنار کشیدن سرباز حریف و کوچه دادن به آنان است. در سطح بالاتر، او را به شمار خویش در می آورند و با لباس حریف برای خود از او بازی می گیرند.

حرف از جنگ شناختی است. از شیوه ای که اعتقادات را مورد هجوم قرار می دهند و با جه به جایی نشانه ها و تعریف استاندارد ها، کاری می کنند که تو خودت جایت را تغییر دهی. در باران تردید، بسیاری خیس می شوند، سرما می خورند، سینه پهلو می کنند و از میدان به در می شوند. تنها کسانی می توانند به سلامت بمانند که به چتر شناخت مجهز و به قوت یقین توانا شده باشند. کسانی که دست دشمن را خوانده و تیغ و تیر های ناپیدایش را دیده باشند. تکلیف این جنگ جدید هم بر شانه اینان است. با "با تبیین صادق" وقایع باید از حقیقت ها دفاع کنند. حتی باید سربازان خودی از صف خارج شده را مجدد برگردانند و بنیان مرصوص بسازند. این هم به شعار های تند نیست که نمی تواند هجوم دشمن را کند کند. به تبیین تدبیرمندانه و مومنانه است. به این که "درست" بیان کنند و خود به همان شیوه ای دست نیازند که دشمن بدان دست باز دارد.

مولا علی(ع) اگر از تاریخ به عنوان پیروز، سرفراز آمد به این خاطر بود که هرگز با دشمنی چون معاویه، به شیوه او رفتار نکرد. در برابر بدی های پر شماری که معاویه تولید و رنگ خوبی می زد، امام علی فقط خیر تولید می کرد. اگر چه اول به چشم نمی آمد اما با فرو نشستن غبار ها، حقیقت خود را نشان می داد. آن راه و آن رسم، پیش روی ماست. با تاسی به سیره روشنگر علوی باید فضا را چنان روشن کنیم که کسی در شناخت دچار تردید های دشمن ساخته نشود. این شدنی است اگر تکلیف داران تبیین، نقش خود را درست ایفا کنند. بدانیم که نمی شود با شیوه های جنگ روانی دشمن با او مواجهه کرد. ما حق نداریم از ابزار باطل برای دفاع از حق استفاده کنیم. این نشدنی است. باکاشت" حنظل" نمی توان هندوانه به دست آورد برای شیرین کامی مردم. باید به رسم عصمت برگردیم و با جهاد تبیین که ائمه ما پرچمداران آن در همیشه زمان هستند، جنگ شناختی را به عرصه پیروزی حق تبدیل کنیم. ان شاالله