۱- تغییر الگوی اعتراض به ‘آشوب گرم’ بخشی از برنامه تولید زخم علیه ایران است. دشمنان ایران هیچ علاقه ای به همراهی با اعتراضات مردم ایران، تلاش برای کاهش آن یا حتی تلاش برای ‘نمایندگی’ آن ندارند. اساسا اعتراض برای آنها چندان دلچسب نیست. آنچه برای آنها موضوعیت دارد فقط آشوب است.

۲- درسال های گذشته زیرساختی که امریکا، سعودی و امارات با محوریت اسراییل سعی در ایجاد آن درون ایران داشته اند، هیچ نشانی از تلاش برای حمایت از اعتراضات ندارد. این زیرساخت کاملا برای ‘خشونت پرشدت علیه مردم’ با محوریت اوباش با هدف تولید حداکثر خسارت، مناسب سازی شده است.

۳- این پروژه آشکارا تمایلی به حمایت از جامعه ندارد مگر اینکه تصمیم به خشونت علیه خود و ‘خودزنی’ گرفته باشد. فشار تحریمی بر طبقه متوسط برای احساس فقر و فشار بر طبقه فقیر برای احساس فلاکت، تلاشی برای براندن جامعه است نه قوی تر کردن آن. برای امریکا در ایران جامعه قوی خطرناک است.

۴- جامعه ایرانی در مقابل پروژه تبدیل اعتراض به آشوب تا حد قابل توجهی واکسینه شده است. علت اصلی این است که درک می کند هدف بانیان آشوب بدتر شدن وضعیت تا آستانه ‘ویرانی’ است. این جمع بندی جامعه ایرانی که ‘هر مشکلی داریم باید درون خودمان حل کنیم’، اکنون جزو ارکان امنیت ملی ایران است.