چینی‌ها به خاطر تحقیری که با سفر «نانسی پلوسی» رئیس مجلس نمایندگان آمریکا به تایوان شده‌اند، عصبانی هستند ولی قدرت کنترل خود در زمان عصبانیت را دارند و قطعاً دست به اقدام خطرناکی نخواهند زد. آنها در حالی که از شرایط ویژه پیش آمده در اثر جنگ اوکراین حداکثر بهره‌برداری را به نفع اقتصاد و اقتدار سیاسی خود می‌کنند، بهیچوجه خود را وارد یک جنگ نخواهند کرد.

حمایت چینی‌ها از روسیه در جنگ اوکراین نیز فقط لفظی است و در همان حال با خرید نفت ارزان روسیه، سود کلانی را از رهگذر این جنگ نصیب خود می‌کنند. برای چینی‌ها منافع چین اصل است نه روسیه.

در واقعه غیرمنتظره سفر نانسی پلوسی به تایوان نیز هرچند دولتمردان چینی می‌دانند که برنده ماجرا آمریکاست و درصدد هستند به نحوی این تحقیر را جبران کنند، اما بدیهی است که این کار را بگونه‌ای انجام خواهند داد که اولاً به اقتصاد کشورشان لطمه‌ای وارد نشود و ثانیاً هیچ چیز از چارچوب رفتار دیپلماسی خارج نگردد و به برخورد نظامی نیانجامد.


این سیاست عاقلانه دولتمردان چین، کشورشان را در مقایسه با روسیه که در اثر اشتباه بزرگ پوتین درگیر جنگ ویرانگر اوکراین شد، در سطح جهانی ارتقاء می‌دهد و در رقابت با آمریکا نیز از نظر اقتصادی چند پله بالا می‌آورد. برای چینی‌ها بالا بردن جایگاه کشورشان اولویت دارد و آنها حل مشکلاتشان با کشورها حتی با آمریکا را که این روزها با سفر رئیس مجلس نمایندگانش آنها را تحقیر کرده، ترجیح می‌دهند از طریق دیپلماسی حل و فصل کنند نه چیز دیگر.


در این میان، بسیار عجیب است که سخنگوی وزارت امور خارجه کشور ما با شتابی غیرقابل تصور، در برابر منازعات لفظی چین و آمریکا بر سر سفر نانسی پلوسی موضعگیری می‌کند! معلوم نیست ما از سیاست بی‌طرفی در این قبیل منازعات چه زیانی می‌بریم که اینگونه شتاب‌زده موضعگیری می‌کنیم؟ آیا اقتضای سیاست نه شرقی – نه غربی این نیست که در منازعه میان دو قدرت سلطه‌گر جانب هیچیک را نگیریم؟ ما با این موضعگیری چه چیزی به دست می‌آوریم؟ و گندم چه کسی را می‌سابیم؟ چه زیباست نصیحت مولوی که می‌گوید: گر دعاهای تو می‌سازد مُجاب – با دعائی گندم خود را بساب!