گمانم بود که یوم تبل السرائر (روزی که نهان ها آشکار می شود) فقط مربوط به روز قیامت است اما در این چند روز دیدیم که  قیامت بعضی ها از همین جا  شروع شده است . بخوانید :

 چند روز قبل گروهی از اغتشاش گران  به ساختمان روزنامه کیهان حمله کردند و آسیبهایی را به ساختمان این روزنامه رسانده و به مدیر مسئول محترم آن نیز فحاشی نموده اند. 

  بعد از شنیدن این خبر یاد شعار روزهای اول این طائفه افتادم که فریاد می زدند: زن ، زندگی ، آزادی" (همان شعار تجزیه طلبان کرد) . این سوال در ذهنم خطور کرد که اینها چگونه خواهان آزادی هستند که حتی به آزادی اندیشه  آن هم در یک روزنامه (کیهان) معتقد نیستند و اگر نیروهای امنیتی به محل نمی رسیدند ، معلوم نبود چه خساراتی به این مجموعه مطبوعاتی وارد می کردند. 

از خود پرسیدم کسانی که قدرت تحمل صدای مخالف را (به عنوان یک ازادی مشروع) در یک روزنامه ندارند چگونه مطالبه آزادی می کنند ؟

 مروری بر حوادث ناگوار اغتشاشات اخیر درس هایی برای امروز و آینده خواهد داشت  :

- زن محجبه را محاصره و چادر از سرش بکشند و معنی آزادی حجاب را در عمل نشان دهند! 

- در اروپا زنی عریان پشت تریبون برود و مشخص کند که مرز آزادی حجاب برای اینها تا کجاست. 

- موکب دار مشهدی را که برای استقبال زائران امام رضا مهیا می شده را با تیغ به شهادت برسانند تا آزادی را با ریختن خون بی گناهان معنی کنند. 

- ماشین شخصی مردم را به آتش بکشند تا ازادی در تعرض به اموال مردم را به رخ بکشند. 

- خودروهای آتش نشانی و آمبولانس که در تمام دنیا آزادانه در معرکه فعالیت می کنند( و وظیفه آن کمک به مصدومین بدون توجه به نگرش آنهاست) را به آتش بکشند تا حتی در حد حمل بیمار و اطفاء حریق هم آزادی را قبول نداشته باشند. 

- به مسجد و حسینیه حمله شد تا اثبات کنند که  برخی از آنان به آزادی دینی و عبادت هم قائل نیستند. 

- به یک روزنامه که نه سلاحی دارد و نه چاقویی و نه چوبی حمله کرند تا اثبات کنند که حتی به آزادی اندیشه هم معتقد نیستند. 

- بعضا با فریاد جدایی طلبانه همراهی  کردند تا اثبات شود حتی به ادعای وطن دوستی  خود نیز وفادار نیستند

این ها را گفتیم تا فاصله شعارهای فریبنده با رفتار  دشمنان خارجی و دنباله های داخلی آنها را فراموش نکنیم .